Αναμνηση1

Κάθισα στο ίδιο παγκάκι ναι εκεί, εκεί ακριβώς

κάθε μέρα ίδια διαδρομή ίδιο μέρος

κρατούσα το βιβλίο όπως τότε, κοίταξα το κενό 

και απλά πήρα μια βαθιά ανάσα ήταν η στιγμή 

που κάθισες διπλά μου δεν σε πρόσεξα, σκεφτόμουν

την ζωή μου,τα δικά μου, το βλέμμα μου μελαγχολικα χαμένο.

 Με κοίταξες και χαμογέλασες, παρατήρησες κάθε γραμμή του 

προσώπου μου χωρίς να συμμετέχω στην μύηση.

Όταν κατάλαβα ότι καθόσουν δίπλα μου ήταν ήδη αργά

είχα χάσει την  ευκαιρία να σε εντυπωσιάσω.

Δεν χρειάστηκε έτσι ήσουν πάντα δεν σου άρεσαν 

οι άλλοι να προσπαθούν υπερβολικά. Ανταλλάξαμε 

απόψεις δεν άντεχα να πάρω το βλέμμα μου από τα μάτια σου

 το θυμάμαι καλά αυτό μα και να μην το θυμόμουν το είχα γράψει στο 

ημερολόγιο μου άρα είμαι σίγουρη. Θυμάμαι ήταν απόγευμα

όταν έκατσα στο παγκάκι αλλά βράδυ όταν σηκώθηκα είχε 

δροσούλα και κρύωνα,τότε ήταν που με αγκαλιασες χωρίς φόβο 

και χωρίς να ρωτήσεις αν το είχα ανάγκη, γιατί ήξερες ότι το είχα ανάγκη.

Περπατήσαμε μαζί σε μονοπάτια που μάλλον δεν θα είχα την δύναμη εκείνη 

την στιγμή να τολμήσω όχι να περπατήσω αλλά ούτε να φανταστώ.

Σε ευχαριστώ λοιπόν μικρή μου ανάμνηση σε ευχαριστώ που υπάρχεις εκεί για να θυμάμαι πως όλα ξεκίνησαν!