Σε σένα!

Μου έπιασες το χέρι και μου είπες "μπορείς"!

εσύ πίστεψες και πιστεύεις ποιο πολύ σε μένα από ότι εγώ,

είσαι η σκιά που πάντα θέλει να είμαι ασφαλής

το δίχτυ που θα με πιάσει άμα πάω  να πνιγώ και

 θα με σύρει γρήγορα πάνω να πάρω την ανάσα μου

δεν ανησυχώ με σένα δίπλα μου ξέρω ότι 

είμαι ευλογημένη, ΕΓΏ το ξέρω. Όλοι θαρρώ θα με

ζήλευαν αν ήξεραν πως φύλακα οδηγό έχω εγώ.

Και στα καλά και στα άσχημα πάντα η μια δίπλα στην άλλη

χωρίς να συγκρατούμε τα συναισθήματα και τις λέξεις.

Έτσι πρέπει, αν αγαπάς τους ανθρώπους πρέπει να το λες 

μην το φοβάσαι, άλλωστε δεν έχει κάτι να φοβηθείς.

 Πάντως να ξέρεις αδερφουλα  όποτε νιώσεις πως πας να πέσεις 

θα είμαι εκεί θα σε πιάσω πέσε ελεύθερα δεν θα σε αφήσω όπως δεν με άφησες κι εσύ.

Αφιερωμένο στην Μ.Κ

Romeo?

You asked me if i love you

should I answer with a yes or no?

I know deep inside me that there is

no answer to that question, but you insist.

So my reply is No, its not your fault, its me.

Are you happy now?You need to hear it outloud

because I am sure that you already knew the answer.

You think that I am cynical right? Quess what! I am not 

I just want to find my Romeo. Yes i said Romeo and you 

are not a one. I want someone to say to me

 "Good night! Good night! Parting is such sweet sorrow,

That I shall say Good night till it be morrow.

Could you be the one for me? I guess not!

Ένα πρωινο

Ανοίγοντας το παράθυρο το φως ξεχύθηκε με ορμή στο δωμάτιο 

πυροδοτώντας έναν μεγαλοπρεπή χορό κόκκων σκόνης

κάνοντας με θεατή ενός ατελείωτου πάρτι, το χρυσό τους

χρώμα τους έκανε να φαίνονται σαν μια καλοστημένη ορχήστρα

στο κέντρο μιας πλατείας με τον ήλιο στον ρόλο του μαέστρου.

Θα πρέπει να χορεύουν βιενέζικο βαλς αναγνώρισα τα βήματα σίγουρα είναι αυτό.

Άπλωσα τα χέρια μου λες και ήθελα να νιώσω έστω  για λίγο ότι ήμουν

μέρος αυτής της όμορφης εικόνας, η ζεστασιά του ηλίου στα δάχτυλα μου

ήταν  τόσο οικεία που γλίστρησε το χαμόγελο στα χείλη μου. Ο καθαρός 

αέρας  διέλυε το πλήθος και σιγά σιγά η ορχήστρα άρχισε να μικραίνει τόσο  

 μέχρι που δεν έμεινε τίποτα. Μάλλον θα πρέπει να περιμένω άλλη

μια μέρα για να χαμογελάσω ξανά.

Ο φόβος

Γιατί είσαι πάντα εκεί, μου λες?
Κάποιες στιγμές αισθάνομαι ότι
σε έχω ξεφορτωθεί και τσουπ πάλι εκεί.
Τι θέλεις?τι άλλο απομένει δηλαδή πέρα του
 να με κάνεις να ξεπεράσω τα όρια που έθεσα την
 τελευταία φορά. Μου ψιθυρίζεις στο αυτί
το λάθος και με κάνεις να πιστεύω πως είναι
το σωστό. Είσαι τόσο μα τόσο δελεαστικός
που με κάνεις να χαμογελάω ενώ θέλω να κλάψω.
Υπάρχεις,υπηρχες και θα υπάρχεις πάντα μέσα μου
όμως να ξέρεις θα σε μετριάσω, θα σε πατάξω και
θα σε κρύψω πολύ βαθιά γιατί εγώ κανονίζω την ζωή μου
Ακούς?Εγώ θα νικήσω όχι εσύ!

Οι απορίες

Θέλω να έρθω... πως δεν θέλω

αφού με ξέρεις δεν θα έπρεπε να ρωτάς

να σε κρατάω από το χέρι και

να περπατάω στα σύννεφα ποιος

δεν θα ήθελε να είναι στην θέση μου? 

να τα βλέπει όλα από ψηλά και να 

νιώθει τον άνεμο να τον διαπερνάει?

 Να βλέπω κάτι κουκκίδες τις βλέπεις??

Είμαι σίγουρη ότι χορεύουν κάλε 

τι είναι αυτά?Άνθρωποι μου είπες

όλα τα ήξερες ήταν κάτι που πάντα

θαύμαζα σε σένα απόρησα τι να είναι οι άνθρωποι.

Ήθελα να δω από κοντά να ανακαλύψω

τους ανθρώπους,μου είπες να μην το κάνω 

δεν σε άκουσα....έπρεπε να σε είχα ακούσει!

Αναμνηση1

Κάθισα στο ίδιο παγκάκι ναι εκεί, εκεί ακριβώς

κάθε μέρα ίδια διαδρομή ίδιο μέρος

κρατούσα το βιβλίο όπως τότε, κοίταξα το κενό 

και απλά πήρα μια βαθιά ανάσα ήταν η στιγμή 

που κάθισες διπλά μου δεν σε πρόσεξα, σκεφτόμουν

την ζωή μου,τα δικά μου, το βλέμμα μου μελαγχολικα χαμένο.

 Με κοίταξες και χαμογέλασες, παρατήρησες κάθε γραμμή του 

προσώπου μου χωρίς να συμμετέχω στην μύηση.

Όταν κατάλαβα ότι καθόσουν δίπλα μου ήταν ήδη αργά

είχα χάσει την  ευκαιρία να σε εντυπωσιάσω.

Δεν χρειάστηκε έτσι ήσουν πάντα δεν σου άρεσαν 

οι άλλοι να προσπαθούν υπερβολικά. Ανταλλάξαμε 

απόψεις δεν άντεχα να πάρω το βλέμμα μου από τα μάτια σου

 το θυμάμαι καλά αυτό μα και να μην το θυμόμουν το είχα γράψει στο 

ημερολόγιο μου άρα είμαι σίγουρη. Θυμάμαι ήταν απόγευμα

όταν έκατσα στο παγκάκι αλλά βράδυ όταν σηκώθηκα είχε 

δροσούλα και κρύωνα,τότε ήταν που με αγκαλιασες χωρίς φόβο 

και χωρίς να ρωτήσεις αν το είχα ανάγκη, γιατί ήξερες ότι το είχα ανάγκη.

Περπατήσαμε μαζί σε μονοπάτια που μάλλον δεν θα είχα την δύναμη εκείνη 

την στιγμή να τολμήσω όχι να περπατήσω αλλά ούτε να φανταστώ.

Σε ευχαριστώ λοιπόν μικρή μου ανάμνηση σε ευχαριστώ που υπάρχεις εκεί για να θυμάμαι πως όλα ξεκίνησαν!